Akademia rodzica
DOBRE WYCHOWANIE
Zarówno rodzicom, jak i szkole zależy na dobrym i mądrym wychowaniu dzieci. Chcielibyśmy, aby w życiu kierowały się przyjętymi w społeczeństwie zasadami, aby wyrosły na ludzi prawych i umieli w przyszłości wypełnić swoje role. Najważniejsze znaczenie w wychowaniu dziecka mają rodzice, gdyż to oni są od początku przy nim obecni. Kiedy dziecko stanie się uczniem i przekroczy progi szkoły, nieodzowna staje się współpraca rodziców ze szkołą. Zarówno nauczyciele, jak i rodzice mają jeden wspólny cel – dobrze wychować uczniów i dzieci.
NAJWAŻ NIEJSZA JEST MIŁOŚĆ
I PRZYKŁAD DAWANY PRZEZ RODZICÓW
Dobre maniery dziecko nabywa od najmłodszych lat w domu rodzinnym. Obecnie coraz bardziej widoczny jest zanik pewnego słownictwa, które powinno być wyrazem kultury, wychowania i życia w jedności tych ludzi, których łączą bliskie więzy.
Przepraszam, Proszę, Dziękuję.
Tymi słowami uśmiech
Na buziach maluję.
Jeżeli rozejrzymy się wokół, widzimy, jak młodzi ludzie zachowują się w domu, na ulicy, w szkole czy w autobusie: przyjmują wszystko tak, jakby im się należało, a jeżeli coś dostaną, to coraz rzadziej dziękują. Jeśli popełnią jakiś widoczny błąd (i nawet żałują), to trudno jest im jednak powiedzieć: przepraszam. Zamiast prosić, raczej wymagają albo „załatwiają" sobie to, czego potrzebują. To niezwykle utrudnia możliwość pomocy, możliwość ratowania, naprawienia sytuacji i budowania zdrowych relacji. Z różnych powodów, wiele osób wykazuje daleko idącą powściągliwość w stosowaniu zwrotów grzecznościowych. To błąd. Nie szczędźmy sobie tych najprostszych przejawów grzeczności i życzliwości. Powinny one być zakodowane w nas od najmłodszych lat i używane niemal odruchowo. I znów niebagatelną rolę, w procesie oswajania dziecka z podstawową kulturą osobistą, odgrywają rodzice.
By dzieci żyły w przyjaźni z dobrymi manierami, trzeba uczyć je od najmłodszych lat:
- czarodziejskich słów: proszę, dziękuję, przepraszam;
- jak witać znajome osoby, zarówno dzieci jak i dorosłych;
- szanować ludzi, zwłaszcza swoich najbliższych i osoby starsze;
- nie przerywać nikomu rozmowy;
- pytać rodziców o pozwolenie, gdy chce się coś zrobić lub wziąć;
- kultury przy stole, podczas rozmowy telefonicznej, w kinie, w restauracji.
W wychowaniu nie chodzi o to, by musztrować dziecko i besztać. Ale o to, żeby wpoić pewne zasady funkcjonowania między ludźmi. Zawsze milej jest pomyśleć, że jako ludzie starzy będziemy zdani na opiekę ludzi z dobrymi manierami.
Wielu rodziców zastanawia się także: powierzyć dziecku jakiś obowiązek? Jaki? Kiedy można tego wymagać od dziecka? Czy radykalnie przestrzegać? A może „nie zabierać mu dzieciństwa” i wymagać tylko dobrych stopni w szkole?
Generalnie można powiedzieć, że obowiązki uczą odpowiedzialności, a gdy dziecko jest za nie chwalone, dają wielką satysfakcję, budują poczucie własnej wartości. Najważniejsze jednak, by nie przekraczały możliwości dziecka. Małe dziecko razem z rodzicem sprząta zabawki, następnie dopiero uczy się robić tego samo. Dzieci 5-6 letnie mogą już np. ścierać kurze w swoim pokoju czy podlewać kwiatki. Odrębną sprawą jest opieka nad swoim zwierzakiem. Decydując się na nie, dziecko musi o nie dbać. Ogromnie ważna jest tu rola rodziców, by pomoc dziecku podjąć taką decyzję o zwierzaku, którym syn lub córka są w stanie się opiekować – np. 6-7 latek może przy niewielkiej pomocy rodziców karmić chomika czy kanarka oraz wymieniać mu trociny lub papier, ale nawet od 10-latka nie można wymagać by wyprowadzał na spacery dużego, silnego psa.
Ważne jest konsekwencja w wymaganiu wypełniania zadania. Nie może dochodzić do takiej sytuacji, że syn lub córka po zwyczajnym dniu mówi: „dzisiaj nie chce mi się podlewać kwiatków” i wtedy mama czy tata (zwykle mama) bez zbędnych pytań wypełni za dziecko szybko zadanie. Oczywiście co innego, gdy dziecko źle się czuje, coś je boli. Kiedy jest bardzo zmęczone po uciążliwym odrabianiu lekcji czy martwi się problemem koleżanki, możemy zaproponować, iż pomożemy mu w tym, ale nie wyręczajmy go! Taka nasza pomoc nauczy go, że obowiązków wcale nie trzeba przestrzegać i przyniesie negatywne efekty w dalszym życiu (np. w przypadku zadań szkolnych). Wbrew pozorom dzieci zazwyczaj cenią sobie swoje obowiązki (jeśli oczywiście ich nie przerastają) i są z nich dumne, zwłaszcza jeśli taka postawę prezentują także osoby powierzające im je.
Zanim powierzy się dziecku jakieś zadanie do systematycznego realizowania, a nie jest się pewnym czy nie przekracza to jego możliwości, warto spytać innych rodziców (np. po zebraniu w szkole, jak oni to rozwiązują) albo też poradzić się psychologa czy pedagoga. Podobne obowiązki do swoich koleżanek czy kolegów mogą być tym bardziej atrakcyjne i mobilizujące. Niejednokrotnie dzieci umawiają się na podwórko, jak oboje odkurzą swój pokój, wyrzucą śmieci czy posprzątają klatkę królika.
Co zrobić, gdy dziecko nie chce przestrzegać powierzonych obowiązków?
KARY I NAGRODY
· Najważniejsza jest miłość do dziecka
Jest to główny środek wychowawczy, którym dysponują rodzice. Miłość rodziców do dziecka rodzi w nim miłość do nich. Dzieci kochane chcą dawać radość rodzicom. Taką samą postawę przyjmują później wobec nauczycieli i innych osób w ich otoczeniu. Jeśli brak jest w rodzinie więzi uczuciowej, zawsze odbija się to w zachowaniu dzieci. Nie należy pod pojęciem „miłość” rozumieć tylko okazywania czułości. Kierujący się miłością rodzice, przypominają dziecku co dnia, jak powinno postępować, by być dobrym człowiekiem.
· Przykład dawany przez rodziców
Dziecko jest doskonałym obserwatorem. Wielu rzeczy uczy się poprzez naśladownictwo.
Z rodzicami przebywa najdłużej i to oni są dla niego, w początkowym okresie życia, wzorem do naśladowania. Rodzina, w której dziecko czuje się bezpiecznie, w której nie ma krzyku, przekleństw, nadmiaru alkoholu będzie dla niego w przyszłości wzorem do naśladowania. Niestety, życie pokazuje, że trudno jest stworzyć idealną czy choćby dobrą rodzinę. Zdarzają się kłótnie, rozstania, rozwody, nałogi, które niszczą to, co dwoje ludzi założyło sobie na początku wspólnej drogi życia. Wiele rodzin w dzisiejszych czasach boryka się z trudnościami materialnymi. Problem rodziny zawsze w jakimś stopniu dotyka również dziecka. Szkoła jest jedną z instytucji, która może pomóc uczniowi, a także rodzicom. Gabinet dyrektora, pedagoga i psychologa to miejsca, w których można spokojnie porozmawiać. Jeśli problem wykracza poza możliwości szkoły, jest szansa otrzymania informacji o innych placówkach wspierających rodzinę.
· Konsekwencja, czyli „nie rzucanie słów na wiatr”
Ważnym czynnikiem wychowawczym jest to, by słowa wypowiadane przez rodziców dzieci traktowały zawsze serio. Często rodzice nie wykazują dostatecznej stanowczości, zmieniają zdanie, wypowiadają wiele gróźb, których nie spełniają. Mama mówi jedno, tata co innego, bo nie rozumieją, że konsekwencja ma niebagatelne znaczenie. Rodzice powinni zadbać również o to, by ich prośby i polecenia były spełniane dokładnie i w miarę szybko. Dziecko będzie niekiedy niezadowolone, ale nadal stawiajmy jasne reguły gry. Nie okazujmy dziecku swojej irytacji, lecz z uśmiechem na ustach, powiedzmy, czego od niego oczekujemy.
· Nagrody i kary?
Czy bez nich możliwe jest dobre wychowanie dziecka? Większość psychologów uznaje ich wzmacniającą rolę w procesie wychowania. Zdecydowanie potępia jednak stosowanie kar cielesnych i wskazuje na ich znikomą skuteczność a nawet szkodliwość. Psychologowie przedstawiają następujące argumenty:
· kary cielesne pokazują dziecku, że silniejszy ma zawsze rację; wyzwalają w dzieciach agresywne zapędy
· działają krótko; jeśli nie wiążą się ze skruchą okazaną przez dziecko i zrozumieniem swojej winy, to nie mają wpływu na zmianę zachowania dziecka
· są dla zdenerwowanych rodziców formą rozładowania emocji
· nieprawdą jest, że ból spowodowany karą cielesną odstraszy dziecko od złego zachowania; wywoła raczej bunt i z czasem uodpornienie na karę
· często stosowane, mogą wywołać u dzieci lęki, moczenie nocne.
Niedopuszczalne są również kary polegające na poniżaniu lub ubliżaniu. Obniżają u dziecka poczucie wartości, mają negatywny wpływ na jego rozwój psychiczny. Rzadko, kiedy udaje się w ogóle nie stosować w wychowaniu karania. Karanie nie może jednak przeważać nad nagradzaniem i być totalną krytyką dziecka. Karzemy tylko za konkretne przewinienie. Przed wymierzeniem kary, wyjaśniamy dziecku szkodliwość jego zachowania. Najlepiej jest, kiedy zrozumie ono, dlaczego otrzymało karę i uzna swoją winę. Jest wiele różnych form karania:
· kara słowna, czyli wyrażenie dezaprobaty („nie lubię, kiedy używasz brzydkich słów, gniewam się na ciebie”)
· pozbawienie swobody („dziś możesz oglądać telewizję tylko do godz. szóstej”)
· pozbawienie przywileju („przez najbliższy tydzień, nie otrzymasz kieszonkowego”)
· pozbawienie przyjemności („jutro nie pozwalam ci iść do kolegi”)
Znacznie skuteczniejsze jest nagradzanie wychowawcze, stosowane w celu utrwalenia dobrych zachowań dziecka. Dziecko dostatecznie często nagradzane nabiera poczucia, że może być dobre. Rodzaje nagród są niewyczerpaną skarbnicą pomysłów rodziców, którzy najlepiej wiedzą, co dziecku sprawia przyjemność.
· nagroda w postaci słownej pochwały („jestem zadowolona, że pomogłaś mi przygotować obiad”)
· przydzielenie funkcji, („kiedy przyjdą goście, nakryjesz stół, bo robisz to bardzo ładnie”)
· przyznanie dodatkowego przywileju - odstępstwo od reguły ( „dziś możesz dłużej pobawić się na podwórku”)
· poleganie na dziecku, dostrzeżenie jego dobrych cech („jesteś bardzopunktualna, mogę na tobie polegać”)
· czas poświęcony tylko dziecku: wspólny spacer, zakupy, zabawa, gra.
Wychowanie dzieci jest trudną sztuką, wymagającą cierpliwości i wytrwałości. Mamy nadzieję, że jako szkoła wspieramy rodziców w procesie wychowawczym. Zależy nam, aby dzieci w szkole czuły się dobrze, aby miały zapewnioną pomoc w ramach naszych kompetencji. Zdarza się, że musimy działać w zastępstwie rodziców i wtedy są to najbardziej trudne i przykre sprawy. Zachęcamy do współpracy ze szkołą, a nade wszystko do zastanowienia się w domu nad własnym modelem wychowania dziecka. Niech posłuży temu „Apel Twojego dziecka”.
Apel Twojego dziecka
- Nie spełniaj każdej mojej zachcianki – dobrze wiem, że nie powinienem mieć wszystkiego, czego się domagam.
- Nie bój się stanowczości – właśnie tego potrzebuję.
- Nie bagatelizuj moich złych nawyków – tylko Ty możesz pomóc mi je zwalczyć, póki jest to jeszcze możliwe.
- Nie zwracaj mi uwagi przy innych ludziach, jeśli nie jest to absolutnie konieczne – o wiele bardziej przejmuję się tym, co mówisz, jeśli rozmawiamy w cztery oczy.
- Nie chroń mnie przed konsekwencjami – niekiedy dobrze jest nauczyć się rzeczy bolesnych i nieprzyjemnych.
- Nie zwracaj zbytniej uwagi na moje dolegliwości – czasami wykorzystuję je, by przyciągnąć Twoją uwagę.
- Nie zrzędź – w przeciwnym razie muszę się przed Tobą bronić i przestaję słyszeć, co do mnie mówisz.
- Nie przekreślaj moich szans – każdy ma prawo popełniać błędy.
- Nie dawaj mi obietnic bez pokrycia – Twoja odpowiedzialność za słowa jest dla mnie wzorem.
- Nie bądź niekonsekwentny – mogę pogubić się w Twoich wymaganiach.
- Nie odtrącaj mnie, gdy dręczę Cię pytaniami, bo wtedy może się okazać, że zamiast Ciebie prosić o wyjaśnienia, poszukam ich gdzie indziej.
- Nie wmawiaj mi, że moje lęki są głupie – one po prostu są.
- Nie zapomnij, że niekiedy trudno mi jest precyzyjnie wyrazić myśli – to dlatego nie zawsze się rozumiemy.
- Nie bój się moich wymagań i oczekiwań – z każdym dniem staję się bardziej dorosły.
- Nie rób z siebie nieskazitelnego ideału – przecież nie jesteś ideałem.
Czym skorupka za młodu...?
Dzieci uczą się tego, czego doświadczają
Dziecko krytykowane- uczy się potępiać.
Dziecko otoczone wrogością- uczy się agresji.
Dziecko żyjące w strachu- uczy się lękliwości.
Dziecko doświadczające litości- uczy się rozczulać nad sobą.
Dziecko wyśmiewane- uczy się nieśmiałości.
Dziecko otoczone zazdrością- uczy się zawiści.
Dziecko zawstydzane- uczy się poczucia winy.
Dziecko zachęcane- uczy się wiary w siebie.
Dziecko otoczone wyrozumiałością- uczy się cierpliwości.
Dziecko chwalone- uczy się wdzięczności.
Dziecko akceptowane- uczy się kochać.
Dziecko otoczone aprobatą- uczy się lubić siebie.
Dziecko darzone uznaniem- uczy się, że dobrze mieć cel.
Dziecko żyjące w otoczeniu, które potrafi się dzielić- uczy się hojności.
Dziecko traktowane uczciwie- uczy się prawdy i sprawiedliwości.
Dziecko żyjące w poczuciu bezpieczeństwa- uczy się ufności.
Dziecko otoczone przyjaźnią- uczy się radości życia.
Jeżeli żyjesz w spokoju, Twoje dziecko będzie żyło w spokoju ducha.
W jakim otoczeniu żyje Twoje dziecko?
Dopalacze
Rodzice, bądźcie czujni !!!
Dopalacze
Panuje pogląd, iż najczęstsze nałogi młodych ludzi to palenie papierosów, picie alkoholu czy zażywanie narkotyków. Ignorowane do tej pory było inne groźne zjawisko, coraz bardziej powszechne wśród uczniów, a mianowicie stosowanie różnego rodzaju dopalaczy.Problem polega na tym, iż większość substancji nadużywanych przez młodzież jest całkowicie legalna i można je dostać niemal w każdej aptece, sklepie, kiosku, czy sklepie z dopalaczami.
Dzieci 6 - letnie w szkole
Szanowni Państwo Rodzice Dzieci 6-letnich!
Jak pomóc dziecku przezwyciężyć trudności w nauce
,,….mów dziecku, że jest dobre,
że może, że potrafi…’’
J. Korczak
W każdej społeczności przedszkolnej i szkolnej jest pewna liczba dzieci napotykających na mniejsze lub większe niepowodzenia. Trudności pojawiają się na różnych szczeblach kariery edukacyjnej, począwszy od przedszkola, aż do ukończenia nauki. Źródła ich są także różne. Mogą tkwić w samych dzieciach, rodzinie i najbliższym otoczeniu dziecka oraz w przedszkolu lub w szkole. Początkowe, drobne niepowodzenia w uczeniu się i przystosowaniu do otoczenia, w następnych etapach nauki mogą być przyczyną poważnych zaburzeń osobowości i zakłóceń wychowawczych. Można i trzeba skutecznie pomagać dzieciom, ale obowiązuje tu warunek – należy jak najwcześniej rozpoznać i usuwać przyczyny trudności.
Kolejnym warunkiem jest aktywny współudział i współpraca rodziców z przedszkolem i szkołą w poznawaniu problemów dzieci oraz zapewnienie im właściwej i efektywnej pomocy. Wymaga to zarówno od nauczycieli, jak i rodziców odpowiedniej wiedzy i umiejętności pedagogicznych.
Świadoma odpowiedzialność za losy dzieci – to świadome, celowe i zgodne z zasadami pedagogiki i psychologii oddziaływanie wychowawcze.
Przychodząc na świat dziecko dysponuje już pewnymi zadatkami wrodzonymi. Na dalszy ich rozwój wpływ mają zarówno dorośli, którzy dziecko wychowują i uczą, jak również grupy rówieśników, z którymi dziecko bawi się i współdziała. W procesie rozwoju odgrywa także dużą rolę własna aktywność i przedsiębiorczość dziecka. Wszystkie te czynniki mogą wpływać mniej lub bardziej korzystnie na rozwój dziecka, w zależności od zachowań otoczenia i konkretnych warunków życiowych, w których dochodzą do głosu.
Jak wynika z powyższego, różnorodne przyczyny składają się zarówno na osiągnięcia dziecka oraz jego zachowania się, jak i jego trudności związane z przyswajaniem wiedzy.
Nie wdając się w szczegóły, najogólniej stwierdzić można, że niepowodzenia mogą być spowodowane:
· brakami w ogólnym rozwoju umysłowym, na co składa się: opóźniony rozwój myślenia, mowy, mały zasób słownictwa, wąski zakres wiadomości o świecie, niska zdolność wykonywania działań wzrokowych, słuchowych, arytmetycznych, słaba pamięć, trudności w koncentracji uwagi.
· niedojrzałością społeczną i emocjonalną dziecka, a więc: brakiem zainteresowania nauką, brakiem samodzielności i wytrwałości, nieumiejętnością współżycia i współdziałania w grupie, nadmierną pobudliwością lub dużym zahamowaniem, brakiem poczucia obowiązku i przystosowania się powykonywania poleceń, panowania nad uczuciami,
· obniżonym poziomem rozwoju biologicznego, na który składają się: ogólny stan zdrowia, rozwój sił fizycznych, sprawność ruchowa i koordynacja ruchów.
Jeżeli Wasze dziecko ma kłopoty, a chcecie, by rozwijało się harmonijnie, bez zakłóceń funkcjonowało w przedszkolu, a potem w szkole – poświęćcie mu więcej uwagi, starajcie się poznać przyczyny trudności i zrozumieć je. W ustaleniu przyczyn pomogą Wam specjaliści z najbliższej poradni pedagogiczno - psychologicznej: psycholog, pedagog, logopeda oraz lekarz pediatra z najbliższego ośrodka zdrowia lub w miarę potrzeb - lekarze specjaliści.
Rozmawiajcie o kłopotach Waszego dziecka z nauczycielem, wychowawcą i wykorzystajcie jego wskazówki. Obserwujcie Wasze dziecko w różnych sytuacjach i analizujcie przyczyny takich, a nie innych zachowań.
Największa odpowiedzialność za los dziecka ciąży na rodzinie. O sukces swojego dziecka rodzice muszą walczyć od momentu jego przyjścia na świat, dlatego nie powinni czynić niczego, co mogłoby pozbawić dziecko spontanicznej radości życia i ograniczać jego rozwój.
Dobry dom rodzinny dostarcza dziecku spokoju psychicznego, bezpieczeństwa, dobrego nastroju i radości, a jednocześnie rozbudza zaciekawienie i zainteresowanie otaczającą rzeczywistością, uczy sposobów poznawania świata i przygotowuje do podejmowania przyszłych obowiązków, między innymi do podjęcia trudów związanych z nauką w szkole. Moment przekroczenia progu szkoły i pierwsze lata nauki, wymagają zapewnienia dziecku mądrze zorganizowanej pomocy, szczególnie wtedy, kiedy napotyka ono na niepowodzenia.
RODZICE
· Bądźcie dla dziecka wyrozumiali i cierpliwi.
· Zapewnijcie pogodną atmosferę w Waszym domu.
· Stosujcie przemyślane, nieponiżające godności dziecka nagrody i kary. Nie pogłębiajcie karą za złe oceny jego negatywnych przeżyć, pamiętając, że dziecko także przeżywa swoje niepowodzenia.
· Nie skąpcie pochwał i proporcjonalnie do wysiłku dziecka nagród. Dostrzegajcie każde, nawet najmniejsze osiągnięcie, jeżeli dziecko zdobyło je kosztem dużego wysiłku.
· Nie porównujcie wyników swojego dziecka z wynikami innych, jeżeli takie zestawienie wypada zawsze na jego niekorzyść. Punktem odniesienia powinny być wówczas jego własne poprzednie osiągnięcia.
· Dbajcie aby lekcje były odrabiane w ciszy i niezbyt późno oraz pozwalajcie dziecku na odpoczynek, jeśli obserwujecie zmęczenie nauką.
· Pomagajcie w odrabianiu lekcji, nakłaniajcie dziecko do samodzielnej pracy, tłumaczcie niezrozumiałe zadania, ale nie podpowiadajcie gotowych rozwiązań.
· Kontrolujcie odrobione lekcje.
· Nie podważajcie autorytetu nauczyciela w oczach dziecka.
· Dobierajcie odpowiednie programy telewizyjne i rozmawiajcie o oglądanych razem audycjach.
· Wspólnie spędzajcie czas na spacerach, czytajcie dzieciom książeczki, opowiadajcie bajki, rozmawiajcie o różnych sprawach.
· Zapewnijcie dziecku stały, higieniczny rozkład dnia, właściwe odżywianie, codzienny pobyt na świeżym powietrzu, odpowiednio długi i spokojny sen.
· Zorganizujcie dziecku spokojne i dobrze oświetlone miejsce do nauki, własny kącik na przybory szkolne i zabawki.
· Zapewnijcie kontakty z rówieśnikami.
Dziecko doznając wielu niepowodzeń, negatywnie oceniane i karane, odtrącone przez otoczenie, zatraca motywację do nauki, wykazuje niechęć do czynności, które wymagają wysiłku. Narażone jest na ciągłe przeżywanie lęku. W opinii otoczenia niesłusznie uchodzi za leniwe, tymczasem wymaga zrozumienia i życzliwej pomocy.
Jeżeli zawodzą metody szkolne, należy szukać innych, atrakcyjniejszych, pobudzających do działania. Taką metodą jest zabawa. Dobrze zorganizowana zabawa bawi i uczy. Wprowadza dziecko w dobry, radosny nastrój, wpływa korzystnie na jego równowagę psychiczną, rozwija inicjatywę, samodzielność, daje wiarę we własne siły, poszerza zainteresowania, wyrównuje braki rozwojowe, pomaga w opanowaniu wiadomości i umiejętności szkolnych, rozwiązuje problemy wychowawcze.
Jeżeli Wasze dziecko z trudem opowiada treść obrazków, źle buduje zdania, z trudem wyraża myśli na dowolny temat, ma kłopoty w matematyce:
· porozmawiajcie z psychologiem w poradni pedagogiczno - psychologicznej
· sprawdźcie u lekarza, czy dziecko jest zdrowe
· zastosujcie się do wskazówek specjalistów
· znajdźcie czas w ciągu dnia na zabawę i pracę z dzieckiem.
UWAGA
· Dbając o prawidłową wymowę należy poprawnie mówić do dziecka: głośno, wyraźnie, nie spieszczać wyrazów, nie używać przesadnej gestykulacji i mimiki
· odpowiadać dziecku na pytania
· delikatnie poprawiać błędy w mówieniu
· dbać o poprawność zdań oraz jasność i zwięzłość wypowiedzi
· jeżeli dziecko jąka się, mówi niewyraźnie lub nieprawidłowo wymawia głoski np. cz=c, sz= s, r=j lub l, d=t, k=g, należy niezwłocznie złożyć wizytę logopedzie w poradni pedagogiczno - psychologicznej lub poradni foniatrycznej i zgodnie z zaleceniami specjalisty wykonywać ćwiczenia mające na celu usunięcie wady wymowy.
Niepowodzenia w nauce spowodowane zaburzeniami rozwojowymi są bardzo często mylnie interpretowane jako objawy małej staranności, lenistwa czy nieposłuszeństwa. Dziecko często jest krytykowane, czasem karane, a najczęściej osamotnione w swoich zmaganiach z kłopotami szkolnymi.
Takie podejście do dziecka to błąd.
Warto poświęcić czas swojemu dziecku, warto mu pomóc w pierwszych latach nauki, począwszy od klasy zerowej, aż do momentu, kiedy przywyknie do ,,wymagań’’ szkoły i zacznie radzić sobie samo. W tym okresie dzieci wykazują dużą plastyczność układu nerwowego i duże możliwości kompensacyjne, dlatego można im pomóc.
Szanowni Rodzice!
Bądźcie cierpliwi, bądźcie wytrwali i systematyczni a sukces dziecka w szkole pewny!
Bibliografia
1. Faber A., Mazlish E., „Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały. Jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły?”, Media Rodzina, Poznań 2001
2. Gordon T., „Wychowanie bez porażek”, Instytut Wydawniczy PAX, Warszawa 2011
3. Faber A., Mazlish E., „Jak być rodzicem, jakim zawsze chciałeś być”, Media Rodzina, Poznań 2015
4. Faber A., Mazlish E., „Jak mówić, żeby dzieci się uczyły w domu i w szkole”
5. Czajkowska I., Herda K. „Zajęcia korekcyjno - kompensacyjne w szkole”, WSiP, Warszawa 1989
6. Metera H., „Przygotowanie dzieci do nauki czytania”, ,Życie szkoły”, 1973 nr 3
7. Taraszkiewicz M., „Jak uczyć lepiej?”, CODN, Warszawa 1999
8. Sawa B., „Jeżeli dziecko źle czyta i pisze”, WSiP, Warszawa 1987
9. Sobich Z., „Jak pomóc dziecku przezwyciężyć trudności w nauce”, WOM, Lublin 1992
10. Wojak W., „Niektóre przyczyny trudności i niepowodzeń szkolnych”, Problemy opiekuńczo - wychowawcze, WSiP, Warszawa 1997 nr 6